Op haar zeventiende ging Gharib alleen wonen omdat haar ouders haar toenmalig lief niet aanvaardden. Met een leefloon huurde ze een klein appartementje en moest vechten om rond te komen. Het heeft ervoor gezorgd dat ze nu sterk in haar schoenen staat en geeft die lessen ook door aan haar dochter Chams.
“Ik wil Chams in de eerste plaats een soort zelfstandigheid bijbrengen. Dat is ze nu al: in haar klas is zij degene die haar leeftijdsgenootjes helpt hun jas aan te trekken, of die de klas opruimt na het spelen.”, vertelt ze aan ‘De Morgen’. Al is het ook wel van moeten omdat Gharib er alleen voor staat. Wanneer ze met opnames zit en Chams eens niet zelf naar school kan brengen voelt ze zich enorm schuldig al kan ze wel steeds rekenen op familie en vrienden. En toch is dat voor haar niet makkelijk.
“Ik wring me nog liever in onmogelijke bochten dan dat ik iemand om hulp moet vragen. Maar hulp vragen en toelaten is wel iets waarin ik beter probeer te worden.”, besluit ze nog.
